نزدیک یک ماه میشه که خیلی احساس تنهایی میکنم بیشتر از هر وقت دیگه تو زندگیم
تقریبا میشه گفت این مدت هیچ دوستی نداشتم، حتی دیگه نوشتن نارحتیام آرومم نکرد
بعضی وقتا فکر میکنم آدما برای همیشه محکومن که تنها باشن هیچ دوستی ابدی نیست
همش میترسی کسی بیاد توی زندگیش که تو مجبور باشی بری ؛ بعد با خودت میگی تا رابطمون از این عمیق تر نشده باید تمومش کنم که بیشتر اذیت نشم؛ بعد دوباره نگاه میکنی میبینی کسی رو جز اون نداری اینم تموم شه چیکار کنی؟ اصن دلت میاد تنهاش بذاری؟ نه! هیچ وقت
اون دوست تو هست ولی همون اندازه حق داره دوست بقیه باشه، اگه کمتر باهات حرف زد اگه چیزی واسه گفتن نداشت اگه دیر جوابتو داد و خودت فهمیدی یه دوست جدید داره حق نداری ناراحت بشی نباید اعتراض کنی
بالاخره از تو هم میگذره و ادم برای همیشه محکومه که تنها باشه
ولی خب تو همین مدت کم میشه لذت برد میشه همه خوبی و مهربونیت رو برای دوستت خرج کنی هرچند دیگه از طرف دوستت اون اشتیاق اول رو دریافت نکنی
ولی اینکه میگن اگه خیلی مهربون باشی دل طرفو میزنی راسته :)
من هیچ وقت بیشتر از مقدار عادی با کسی صمیمی و مهربون نبودم یه بار امتحان کردم و دیدم همه راست میگن
به هر حال برنامه اینه که مثل همیشه تو همون پوسته ی سخت و نفوذ ناپذیر خودم بمونم، مهربون بودن به من نمیاد! به جز یه مورد :))
دریافت